Şehit Nazif’ten Kâhta Kaymakamına Mektup
Zifiri bir karanlıktı ve öyle puslu bir hava vardı ki anlatamam. Bir çığlık sesiyle irkildim ama ne yaptım doğrulamadım. Dedim her halde rüyada korkuyorum. Ancak elbiselerimi giydiğimi oğullarımı öptüğümü, hanımla vedalaştığımı hatırlıyor gibiydim. Yine bir feryat duydum tekrar kalmak istedim; ancak ses uzaklardan geliyordu. Babamın sesiydi ki akşam konuşmuştum ve ameliyat olacaktı hatta içimden bir şeyler kopmuştu onunla konuşurken. Boğazım düğümlendi ve dedim sakın ha bizi yetim bırakmayasın dik dur ve asla pes etme. Ama üzerimde bir ağırlık vardı. Her yerde bir ses ve feryat var... Ne oluyor dedim kendi kendime? Ya Allah dedim ayaklanmak istedim ve baktım ki bir ses bana:’’ Ey şehit Allah şahadetini kabul etsin. Ümmet için dua et. Kahpelik adı olan, kalleşlik soyadları olan kahrolası terör örgütü seni de bir yıldız misali toprağa yar eyledi.’’ Hiç sesim çıkmadı ve sadece şunu biliyorum oğlum Ali bana baba diye bağırıyordu. O esnada kimseyi hatırlamıyorum ama Kâhta Kaymakamımızın bana gözün arkada kalmasın ve o artık bize emanet şehidim dedi.
Ve şehit şöyle devam etti:
Sayın kaymakamım biliyorum yükünüz ağır ve sorumluluğunuz çok; ancak bu milletin sesi soluğusunuz. Elbette ki bu vatan şehit kanıyla ayakta durdu ve duracak da. Allaha hamdolsun şehitlik mertebesine erdik. Biz yerimizi gördüğümüzden dolayı tebessümle toprağın bağrına yıldız misali düşüyoruz. Annem ve babam beni çok severlerdi. Babamın hastalığı zaten beni kaç aydır hep düşündürüyordu. O ve ağabeylerim ve geride bıraktığım iki yetimim size emanet. Her bayram şehit anne ve babalarını ziyaret edin. Siz bizim kokumuzu onlara taşıyorsunuz. Ailelerimizin başı hiç öne eğilmesin. Zalimlerin karşısında asla gözyaşı dökmesinler. Bu milletin şerefidir şehitler. Bu bayrak inmesin ve bu ezanlar susmasın diye Diyarbakır’ın bağrında şehit olduk. Ben bir Kürdüm ve annem hiç Türkçe de bilmez. Ancak biz kendimizi bu vatanın asli parçası olarak gördük. Bizi katleden kahpeler bunun izahını nasıl yapacaklar? Kimi kimin için öldürüyor? Kimin taşeronluğunu yapıyorlar? Çocuklarımızı, kızlarımızı, erkeklerimizi, yaşlılarımı katlederek kimin ekmeğine yağ sürüyorlar? Sayın kaymakamım; ben sizi hiç görmedim ama tabutumun altında sizin o döktüğünüz gözyaşlarını hissettim. İnanıyor ve diliyorum ki bu gözyaşları bir nihayete erer ve ülkemiz huzur bulur. Çocuklarımız babalarını, annelerini anarken rahmetle yâd ederler ve bir daha hiçbir annenin yüreği yanmaz.
Sayın Kaymakamım; 15 Temmuz gecesi şehitler köprüsünde şehit olanları gördüğümde sanki hepsini tanıyordum. Cumhurbaşkanımız şehit Abdullah Tayyip için gözyaşı dökerken o yaşlardan biri yüreğimin tam üstüne düştüğünü hissettim ve elimi yüreğime attığımda o ıslaklığı hissetim. Öyle tatlı bir esinti vardı. Meğerki onlarla cennete komşuymuşuz. İnsan her şeyi sonradan idrak ediyor ama şu bir gerçektir ki her şeyin bir sonu var ve yaşamda gördüklerinin her birisi bir mesaj veriyor ancak bizler beşer olarak aciz ve nankör olduğumuz için umursamıyoruz. Ben her zaman şunu derdim ölüm mademki bir kez var niye o ölüm şerefli bir ölüm olmasın ki. Hamdolsun vatan, millet, bayrak, ezan ve yarınlarımız için bir canım vardı onu da Allah bu kutsallarımız için feda etmeyi bana nasip etti. Eşim çocuklarıma hem annelik hem babalık eder. Annem ağıt yaksa da dualarında beni hiç unutmasın. Çocuklarım Allah yolunda yol alan, vatanını, milletini, dinini bilen ve o uğurda yetişen birer evlat olmaları tek dileğim. Ben herkesten razıyım ve herkes de benden razı olsun, haklarını helal etsinler. Okunan aşr-ı şerifleri ve getirilen salât selamları rabbim dergâhı izzetinde kabul ve karin eylesin. Siz de hakkınızı helal edin.
Vatan sağ olsun.
Allaha emanet olun.
Şehit Nazif KAPLAN.
idriseskad002@hotmail.com
